Van bang, onzeker meisje naar vitale, zelfbewuste vrouw!

– Wie is Eleonoor? –

Levenslustig, zelfbewust en krachtig! Ik vind zelfreflectie en zelfregie uiterst belangrijk, maar ook humor en zelfspot. Al heb ik een verleden waarin dit allemaal ontbrak…

Als kind had ik al verschillende kanten. Ik kon erg uitbundig zijn en speelde graag buiten. Maar tegelijkertijd was ik ook angstig en onzeker. Dat had vooral met geloof te maken: strenge opvattingen die er werden ‘ingestampt’. Ook aan mijn kleding was dat zichtbaar: op de lagere school droeg ik alleen maar oubollige rokjes en jurkjes, die mijn moeder zelf had gemaakt. Alleen daardoor al viel ik uit de toon. En dus werd ik gepest. Thuis was mijn veilige basis, hoewel die veiligheid ook maar relatief was. Door apocalyptische ‘hel en verdoemenis’ verhalen was ik altijd op mijn hoede. De kelder puilde uit van de lang houdbare etenswaren en gewijde kaarsen. Voor het geval dát. Pas veel later werd duidelijk dat mijn moeder ongemerkt háár trauma op ons kinderen overdroeg. Als Joodse oorlogswees was zij als een Assepoester grootgebracht. Gevoelens van angst, verlatenheid  en ‘er niet mogen zijn’ nam ze ongewild en onbedoeld mee in de opvoeding van haar eigen kinderen.

Als tiener ontwikkelde ik anorexia. Dat was míjn verzet, mijn manier om me ‘staande’ te houden. Want ik durfde niet te leven. De grote boze wereld was beangstigend, dus die eetstoornis was mijn houvast. Het had ook een drank- of drugsverslaving kunnen zijn, zeg ik wel eens. Want ook dát zijn vormen van houvast, van wegvluchten in je eigen veilige wereldje. Een schijnveiligheid, uiteraard.

Toen mijn dagen alleen nog maar bestonden uit wel of niet eten en ik daardoor ook niet meer naar school ging, werd ik op de gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis geplant. Tussen knalpsychotische patiënten, om aan mijn ‘herstel’ te werken. Een uiterst onveilige omgeving, waar je gewoon aan je lot werd overgelaten. Geen hulp of programma – niks. Door mijn recalcitrante gedrag (heerlijk, dat woord)  moest ik na twee maanden de instelling verlaten. Ik werkte immers niet mee. Nee, natuurlijk niet… ik voelde dat, als ik daar veel langer zou blijven, ik pas écht gek zou worden. Zo’n ggz-instelling is uiterst destructief.

Eenzaamheid en depressie

Ook al was ik weer ‘vrij’ – écht vrij was ik nog lang niet. Thuis wonen bleek niet meer te werken. Via een omweg kwam ik in een conferentiecentrum terecht, waar ik van de beheerder – uiteindelijk mijn pleegvader – wel een tijdje mocht blijven. Dat ‘tijdje’ werd acht jaar, een periode waarin mijn voortslepende eetstoornis en depressie evengoed nog een zware stempel op mijn leven drukten. Ik zat onder een glazen koepel. Ik zag leeftijdsgenoten uitgaan, vakantie vieren, van het leven genieten. De eenzaamheid die ik al die jaren gevoeld heb, was afschuwelijk. Wel willen, maar niet kunnen. Evengoed maakte ik in die jaren, via een flinke omweg, nog een universitaire studie af. De opkomst van het internet bleek een uitkomst, ook om voorzichtig aan meer sociale contacten te leggen. Via die weg, toen nog vrij uitzonderlijk, kreeg ik een relatie. Voor mij was het een uitkomst, veilig vanuit mijn glazen koepel contact met de buitenwereld leggen. Het zou het begin zijn van mijn herstel, van weer gaan léven en van het leven doorgéven. De angst dat ik, doordat ik mijn lijf jarenlang had toegetakeld, geen kinderen zou kunnen krijgen, bleek onterecht. Ik heb drie prachtige dochters gekregen, waar ik nog dagelijks dankbaar voor ben.

Mijn huwelijk hield uiteindelijk geen stand. Aan de scheiding gingen slopende jaren vooraf. Tegen wil en dank was ik kostwinner, omdat mijn partner werkeloos was geworden.  Jarenlang liep ik op mijn tenen. Achteraf gezien zat ik voortdurend tegen een burn-out aan. Maar ik móest doorgaan: hypotheek, jonge kinderen… ik werkte fulltime in loondienst en daarnaast nog als freelancer. Belachelijk natuurlijk. Maar voor mijn gevoel had ik geen keus. Ik heb in die jaren ook veel gezinsgeluk moeten missen, was altijd maar aan het werk. Als ik nu foto’s zie van zo’n acht jaar geleden, dan voel ik dat gemis en verdriet opnieuw. De opvoeding moest ik grotendeels aan ‘het thuisfront’ overlaten, wat niet altijd even goed ging. Uiteindelijk was de situatie onhoudbaar geworden. Er zat een man thuis die destructief gedrag vertoonde, geen verantwoordelijkheid nam en niks meer wilde, ook geen hulp van buitenaf. Ik heb toen een bewuste keuze gemaakt in het belang van de kinderen. Want een thuis moet voor kinderen een veilige omgeving zijn. En ook al was het gevolg van die keuze dat ik mijn dochters nu minder zie, ik weet dat het voor hen nu veel beter is. Daar gaat het uiteindelijk om.

Vanuit eigen waarden gaan leven en werken

In die moeizame jaren voor de scheiding liep ik ook in mijn werk vast. Ik was kwetsbaar, iets waar flink misbruik van werd gemaakt. Omdat ik hele sterke waarden heb, ging ik daar ook op mijn werk voor stáán toen ik zag wat er ‘achter de schermen’ gebeurde. Een klokkenluidersverhaal: toen ik het aankaartte, werd ik meteen buitenspel gezet. En weggezet als een soort monster. Het gemak waarmee mensen daarin meegaan, die klakkeloze volgzaamheid, dat verbijstert me nog steeds. In de oorlogsjaren werkte Hitlers propaganda op dezelfde manier …

Enfin, in de jaren daarna heb ik nog enkele banen in loondienst gehad. Bij een ggz-instelling ben ik zelf opgestapt. Ook weer iets met sterke waarden: ik moest als communicatiespecialist boodschappen de wereld in slingeren die sterk tegen mijn gevoel indruisten. Juist door mijn persoonlijke  ervaringen (én de ervaringen van honderden ggz-cliënten met wie ik in de afgelopen jaren had gewerkt) kon ik niet meegaan in de manier waarop cliënten uiteindelijk nog steeds als ‘object’ in plaats van ‘subject’ werden behandeld. En waar in de communicatie een heel ander beeld werd geschetst. Dat het ggz-systeem ‘overall’ nog steeds veel te veel ‘top-down’ werkt, is een groot probleem.

Mijn laatste baan als zorgmanager was maar van korte duur, want door wanbeleid ging de toko failliet. Toen nam ik me voor dat dit mijn laatste negatieve loondienst-ervaring zou zijn. Ik wilde – vanuit zelfregie – mijn kwaliteiten voortaan alleen nog maar inzetten op míjn manier, waarmee ze volledig tot hun recht zouden kunnen komen. Conform míjn waarden – in dienst van anderen. Mijn Post-HBO coachopleiding kon ik combineren met jarenlange coach- en ondersteuningservaring, hoe mooi! Naast mijn coachpraktijk ben ik tevens werkzaam als Regiocoördinator voor Alzheimer Nederland.

Je angst de baas

Je angst de baas is een zelf ontwikkeld en doorleefd programma. Een holistisch progamma, op basis van de BEZIELING-methode. Waar in de reguliere hulpverlening vooral met cognitieve methoden (CGT) wordt gewerkt, is dit een veel bredere aanpak. Met de verschillende onderdelen uit het programma heb ik inmiddels ook veel anderen ondersteund. Juist omdat ik zelf veel angst in mijn leven heb gekend, kan ik als ‘ervaringsdeskundig’, professioneel coach anderen effectief helpen. Leven met angst is leven met een demper erop, ik weet dat als geen ander. Angst beperkt je – vaak nog in veel meer dingen dan je je zelf realiseert. Vanuit je angst heb je immers een schijnveiligheid opgebouwd. Maar écht leven; vrij zijn – dat kun je niet. Terwijl leven vanuit je interne bron en vanuit je eigen waarden zó belangrijk is. Want alleen dan kun je écht jezelf zijn en kan er ook balans zijn op andere vlakken. Veel lichamelijke en mentale klachten hangen nauw met elkaar samen. Angst is een enorm gniepige, bepalende factor in je persoonlijke vitaliteit.

Het is ontzettend mooi en dankbaar werk om met anderen een stukje mee te mogen lopen op hun levenspad. Hen te helpen om die interne wijsheid te ontrafelen, aan hun angst te werken, nieuwe stappen te zetten. Ze te helpen om, uit die spagaat, in beweging te komen. En om ze daarna weer los te mogen laten.

Als coach ben ik geduldig en heb ik een zeer groot inlevingsvermogen. Vanuit mijn eigen verhaal  vind ik bovendien niets gek. Evengoed deins ik er niet voor terug om iemand respectvol een figuurlijke schop onder zijn kont te geven. Want ook dat is soms nodig om in actie te komen…”.