Het zal je niet ontgaan zijn: de bestorming van het Capitool in Washington, afgelopen woensdag. Verbazingwekkend hoe zoiets überhaupt kon gebeuren, maar daar is al genoeg over geanalyseerd. Wat mij vooral intrigeert is hoe de “wereldleider” die hiervoor verantwoordelijk is, zich in deze gedraagt.
Bang om de macht kwijt te raken, had ie al in tig staten de verkiezingsuitslag aangevochten. Overigens tegen alle adviezen van juristen in; die hadden allang gezien dat dat een kansloze missie was. De verkiezingen waren eerlijk verlopen, niks geen fraude. Toch bleef ie dat beweren, ook om zijn eigen kudde tevreden te houden en aan zich te binden. “Volhouden jongens!”
Toen dat spel gespeeld was en hij inzag dat het inderdaad toch een verloren race was, gooide hij ’t over een andere boeg. In de aanloop naar de officiële vaststelling van de verkiezingsuitslag, waarbij zijn tegenstander officieel tot aankomend president zou worden uitgeroepen, moedigde hij zijn trouwe kudde, zij het indirect, aan tot opruiing. Aldus geschiedde. Om vervolgens – achteraf – diezelfde kudde daarvoor af te straffen. Tja.
Wat ik de afgelopen maanden vooral gezien heb is een man:
– die liegt en bedriegt, om zijn eigen waarheid maar ‘koste wat kost’ overeind te houden
– die voortdurend met het vingertje naar anderen wijst
– die zelf geen enkele verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen gedrag
– die mensen gebruikt (lees: misbruikt) voor eigen gewin
– die (oké, is niet objectief) vaak dommige uitspraken doet
– die absoluut niet tegen zijn verlies kan
En wat ligt hieraan ten grondslag?
Inderdaad: angst.
