Vroeger maakte ik vaak goede voornemens. Morgen begin ik… met me houden aan mijn schema, bijvoorbeeld. Maar ook met het hanteren van mijn eigen angsten. ‘Morgen ga ik gewoon met de bus naar de stad, koop daar de spullen die ik nodig heb, pak dan gewoon de bus weer terug, en alles is oké.’ Soms werkte dat een beetje, mezelf moed inpraten. Maar meestal werd het alleen maar erger. Waarom? Omdat ik er zelf niet in geloofde. Je kunt iets wel willen, maar als je iets anders gelooft, tja. Dan gaat ‘t ‘m niet worden.
Vergelijk het met jezelf aankijken in de spiegel en jezelf inprenten dat je er ge-wel-dig uitziet vandaag. Terwijl je precies het tegenovergestelde gelooft. Je probeert jezelf te overtuigen van iets waar je gedachten haaks op staan.
Afhankelijkheid
Zo heb ik dus jarenlang doorgesukkeld. Door mezelf een worst voor te houden en moed in te praten. Terwijl mijn onderliggende overtuigingen uiterst negatief en destructief waren. Dat werkte dus voor geen meter. Met alle frustraties van dien. Elke dag was dus “weer zo’n dag”.
Op een goede dag (écht een goede dag!) realiseerde ik me dat ik op deze manier niet verder kwam. Het voelde alsof ik m’n leven aan het vergooien was. En elke dag was er één… Op die dag besloot ik me los te maken van alle banden die die me tegenhielden in mijn persoonlijke ontwikkeling. Daar behoorde ook de afhankelijkheid van de ggz bij. Een systeem dat me al die jaren klein had gehouden, alle goede bedoelingen van hulpverleners ten spijt. Dáár werd ik al helemaal niet beter van.
Die beslissing is m’n redding is geweest. Want door toen, op die dag, mijn verantwoordelijkheid te gaan nemen, sta ik nu op een totaal andere plek. Was het zo makkelijk? Nee, tuurlijk niet. Ik had nog een lange weg te gaan. Waar ik gelukkig onwijs veel van geleerd heb. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen. En dat stemt me dankbaar. Iedere dag weer.
