Ik zeg regelmatig tegen mezelf en tegen anderen: “Uiteindelijk komt alles goed”. En dat is ook echt zo. Want hoe diep je ook in de shit zit, er zal een moment komen waarop je daarvan verlost bent. Dat kan het definitieve einde zijn natuurlijk. Maar mogelijk (en meestal) is dat gelukkig al veel eerder. Omdat iets in je leven ten goede keert. Omdat je kiest voor een uitweg, een oplossingsrichting. Omdat je een belangrijke keuze maakt; een beslissing neemt die nodig is om verder te komen in het leven, en daarmee een oud patroon doorbreekt. Waardoor je ruimte schept voor iets nieuws, zodat je het oude achter je kan laten.
Terugkijkend op mijn eigen leven heb ik op verschillende momenten zulke belangrijke stappen gezet. Sommige daarvan waren hele logische, noodzakelijke en bewuste stappen. Andere waren dat minder. Bij sommige stappen had ik twijfels, of ze waren dood-en-doodeng. Maar uiteindelijk heb ik ze wel gezet. Waardoor er veel in beweging kwam. Vergelijk het met die steen die je in de vijver gooit: de rimpeling zorgt ervoor dat alles in een grote kring eromheen gaat meebewegen. Met enige vertraging weliswaar…. altijd goed om je daarvan bewust te zijn (zeker als je, net als ik, wat ongeduldig van aard bent)! 😉
Als je je écht realiseert dat je zelf je eigen leven in de hand hebt, en dus belangrijke dingen kunt sturen en ook veranderen, dan maakt je dat enorm krachtig. De meeste mensen die ik heb geholpen met hun angstklachten waren dat in eerste instantie niet. Die waren – net als ik vroeger – kleine bange muisjes. Vaak hadden ze zich enorm afhankelijk gemaakt van belangrijke anderen in hun leven. Ze hadden de sleutel van hun leven afgegeven aan hun ouders, partner of kinderen. De sleutel lag (onbewust) vaak ook bij hun voorouders. Door die banden of patronen te verbreken, konden ze uiteindelijk het stuur overnemen. Waardoor hun leven drastisch veranderde.
En wat doe jij?
Doorgaan met je leven zoals het is, ook al is het verre van ideaal? Vasthouden aan je angst, omdat je niet weet hoe ervan af te komen en omdat je ook niet meer gelooft dat het überhaupt kan? Doormodderen en aanklooien, terwijl je ergens, diep van binnen, voelt dat er veel meer uit het leven te halen valt? Je afhankelijk houden van anderen, aan wie je ooit de sleutel van je leven hebt gegeven? Blijven kiezen voor de weg van de minste weerstand, omdat dat voor nu “veilig” is?
