Een paar jaar geleden kwam Mandy op m’n pad. Jonge meid, 23 jaar, in de bloei van haar leven. Zou je zeggen. Maar Mandy “voelde zich niet fijn”, zoals ze het zelf verwoordde.. Niet dat ze geen leuke dingen had in haar leven, dat wel. Ze had een lieve vriend, met wie ze binnenkort zou gaan samenwonen. Ze was nog met een opleiding bezig, die zou ze binnen een halfjaar moeten afronden. Maar die opleiding, daarin ging van alles mis. Mandy had namelijk een enorme achterstand opgelopen. Gewoon, omdat het niet ging, zei ze. Toen ik doorvroeg, bleek ze veel last te hebben van faalangst. En wel zó erg, dat ze haar examens structureel skipte. Die durfde ze gewoon niet te maken.
Ervaring
Mandy’s verhaal leek een beetje op mijn eigen verhaal. Ik had hetzelfde meegemaakt. Ook ik had destijds gigantische faalangst, waardoor het haast onmogelijk leek om m’n studie af te ronden. Op de universiteit waar ik studeerde hielden ze geen rekening met studievertraging, waardoor de kosten flink opliepen. Hulp had ik niet, of eigenlijk – die kreeg ik wel, maar daar had ik niks aan. Achteraf gezien had ik hele andere stappen moeten zetten. Had ik me niet afhankelijk van de hulpverlening moeten maken. Maar ik wist niet beter…
Ik deelde mijn eigen ervaringen met Mandy. Ze reageerde verbaasd. Dát had ze kennelijk niet van mij verwacht. In haar ogen had ik het ‘gemaakt’. Ik kwam zelfverzekerd over en was maatschappelijk ‘succesvol’. Mijn verhaal maakte korte metten met dat beeld. Ik vertelde haar hoe ik me door al die jaren vol onzekerheid en gevoelens van minderwaardigheid had heengeworsteld. En hoe ik er uiteindelijk uit was gekomen.
