Vijf jaar geleden stond ik nog niet op de plek waar ik nu sta. Logisch natuurlijk, je ontwikkelt je (als het goed is) altijd, en vijf jaar is niet niks. Maar dat bedoel ik eigenlijk niet. Vijf jaar geleden dacht ik dat ik er wás. Ik was net gescheiden en had zelfs al een nieuwe relatie. Met mijn kinderen ging het (gezien alle veranderingen) eigenlijk best goed. Alle negativiteit uit het verleden had ik van me afgeschud, ik ging vol goede moed een nieuwe toekomst tegemoet!
Maar toch, er ontbrak iets. Ik had geen solide basis. Ik had geen stevige, diepe wortels waarmee ik me staande kon houden. Vergelijk het met een grote, dikke boom, die bij een hevige storm gewoon blijft staan alsof er niets aan de hand is. Dat was ik niet. Ik was maar een klein, iel boompje, dat haar dunne wortels slechts oppervlakkig de grond in had laten groeien. Een klein vlaagje wind, en ik lag om.
Zwabberen
Misschien komt dat vreemd over, wanneer je zelf cliënten begeleidt en coacht. Dan zul je zelf dus wel héél stabiel moeten zijn, denken de meeste mensen. Maar dat is meestal niet zo. Sterker nog, ik heb in mijn werkzame leven heel wat “professionals” zien zwabberen en omvallen. Waar ze in hun werk als psycholoog, psychiater, begeleider, psychotherapeut of wat-dan-ook anderen hielpen (of meenden dat te doen ????), maakten ze er in hun eigen leven een potje van. Niets menselijks is hen vreemd dus. En zo was dat dus ook bij mij. Al was ik destijds inderdaad niet de coach die ik tegenwoordig ben ????.
Ook al was ik mijn leven toen weer aan het opbouwen en kon ik tegenslagen goed ‘handelen’, die onderliggende angst kon nog steeds komen bovendrijven. Ondanks alles was ik mijn angst nog steeds niet de baas. En het waren geen megagrote gebeurtenissen die me vloerden, maar slechts kleine triggers.
