Wat doet dat met jou? De berichten in de media over het stijgend aantal besmettingen? Sombere vooruitzichten, strengere maatregelen, IC’s die nog niet ‘klaar’ zijn… Voel je dan ook weer dat oh zo bekende blok in je maag? Gaat je hart bonzen, krijg je zweethanden en probeer je een ‘uitvlucht’ te zoeken, bijvoorbeeld door er krampachtig niet aan te denken? Of raak je zelfs in paniek?
Door te focussen op zulke berichten – en dat doe je vaak automatisch, omdat ze je in een staat van alertheid brengen en vasthouden – wordt je angst alleen maar groter. Je denkt er meer aan, misschien praat je er ook meer over met de mensen om je heen. En probeer je op die manier je angst te relativeren. Wat lastig is, want juist dóór eraan te denken en over te praten… precies, wordt je angst alleen maar groter.
Steun
Er zijn manieren om van je angst af te komen. Daar hoef je niet je hele leven mee te blijven rondlopen. Zelfs niet als er een dreiging boven je hoofd hangt. Eén van mijn grootste inspirators is Etty Hillesum. Mogelijk heb je nog nooit van haar gehoord, en dat geeft ook helemaal niks. Etty Hillesum was een jonge Joodse vrouw die, net als mijn voorouders, vermoord is tijdens de holocaust. Terwijl ze in het concentratiekamp nog heel veel andere mensen tot steun is geweest. Want de mensen waren bang, uiteraard; je wist niet wat er boven je hoofd hing. Je lot lag in de handen van de Duitsers. En wellicht was je al gescheiden van je geliefden, van je ouders, van je kinderen.
In die omstandigheden hield deze jonge vrouw zich staande. In haar dagboek schreef ze over alles wat ze meemaakte, zoals ook over een kampbewaker, die tegen gevangenen aan het schelden en tieren was, hen bedreigde en sloeg. En waar misschien ieder ander van angst en ellende in elkaar zou kruipen, kon zij dit relativeren, erboven staan en anderen helpen en ondersteunen. Middenin de gewelddadige oorlogsjaren vroeg Etty zich voortdurend af waar de haat in mensen toch vandaan komt. Waarbij ze zich op enig moment voorstelde dat zij zelf door een SS’er werd doodgetrapt en zich met verbazing en interesse afvroeg: ‘Mijn God kerel, wat is er met jou allemaal voor verschrikkelijks in je leven gebeurd dat je tot zulke dingen komt?’.
