Fan van de winter? Ik niet! En veel mensen die ik ken, ook niet. Vanwege de kou, vanwege de korte dagen, of allebei. Niet zelden hebben ze ’s winters ook meer last van angst en depressieve klachten. Eigenlijk zoals ik dat zelf vroeger ook had. Biologisch gezien is dat helemaal niet gek (zie ook mijn blog van drie weken geleden ‘De donkere dagen voor kerst’). Daglicht heeft een positieve werking op ons mensen. En hoe minder je ervan “binnenkrijgt”, hoe meer klachten je kunt krijgen.
Zelf ben ik ieder jaar weer blij als de kortste dag van het jaar, 21 december, weer achter de rug is. Dan de kerstdagen nog (oké, gezellig, maar toch wel fijn als ook die weer afgestreept kunnen worden 😉 ) en oud & nieuw nog. Dit jaar geen geknal gelukkig (al helemaal fijn voor onze huisdieren!). En dan… op naar het voorjaar! Op deze manier put ik nog steeds hoop uit de donkere dagen vóór en rondom de kerst. Na regen komt zonneschijn – of in dit geval: na duisternis komt licht!
Ik weet hoe jij je voelt
En zo is het ook in het leven zelf. Uit de diepste duisternis bloeit uiteindelijk weer iets moois, als je er maar voor open staat. En heus, als iemand mij dat zo’n 25 jaar vertelde (en natuurlijk gebeurde dat wel eens) dan dacht ik: ‘Tuurlijk, jij hebt makkelijk praten’. Of: ‘Tuurlijk, jij weet ook precíes hoe ik me voel. En gaat me ook nog eens advies geven?!’
Als je zelf middenin de shit zit en alleen nog maar de duistere kant van het leven ziet, dan komen goedbedoelde adviezen niet binnen. Al helemaal niet van mensen die ver buiten jouw gevoelswereld staan. Van mensen die wél middenin het leven staan. Mensen die geen angstklachten (lijken te) hebben, die hun leven ‘op de rit hebben’, of die ‘lang leven de lol’ hun dagen doorbrengen. Of van mensen die zeggen ‘Ik weet hoe je je voelt’. Of soms van “professionals” die hun boekenkennis op jou gaan botvieren, maar in werkelijkheid geen idee hebben wat een angststoornis nou eigenlijk ís; hoe het echt vóelt dus. En wat de impact ervan is op vrijwel álles.
Liefde, warmte en begrip
Terugdenkend aan mijn meest diepe momenten, waar had ik toen behoefte aan? Niet aan goedbedoelde adviezen dus. Nee, waar ik écht behoefte aan had, was liefde, warmte en begrip. Dat begrip, dat was lastig. Maar een liefdevolle arm om me heen, dat kon wél. Zonder woorden dan liefst. Want die woorden, tja, die konden dan soms weer alles tenietdoen, begrijp je wel? Immers, hoe dieper je gezonken bent in de donkerste grotten van je eigen ellende, hoe moeilijker anderen daar überhaupt bij kunnen komen… hoe eenzamer je je voelt. Begrip zat ‘m dus vooral in die warme arm om me heen. Om op die manier toch nog wat contact te maken met de mensen om me heen, die er nog voor me konden en wilden zijn.
Het verlangen naar begrip, naar volledig begrepen worden, was voor mij enorm groot. En eigenlijk is aan dat verlangen destijds nooit tegemoet gekomen. Dat kon ook niet, weet ik nu. En dat heb ik uiteindelijk eerst moeten accepteren, voordat ik echt verder kon.
