Onlangs had ik een eerste gesprek met een cliënt, ik noem haar Jenny. Gescheiden, twee jong volwassen dochters, werkzaam als onderwijsassistent op een middelbare school. Maar nu zat ze al ruim een jaar ziek thuis, omdat het niet meer ging.
Jenny had in haar leven veel meegemaakt en na haar scheiding, nu vier jaar geleden, kwam ze in een vette depressie terecht. Vanuit die depressie ontwikkelde ze een angststoornis. Ze hield steeds meer afstand tot mensen, vermeed contacten. Op haar werk ging het steeds minder goed. Met collega’s met wie ze altijd goed kon opschieten hield ze alleen een oppervlakkig praatje, als ze haar aanspraken. Zelf nam ze geen enkel initiatief meer. Uit angst om te falen, om “ontmanteld” te worden; uit angst dat anderen zouden zien wie ze werkelijk was. Jenny was gaan geloven dat ze niks en niemand was. Een loser, een dom wijf, een nietsnut.
In haar werk op school had ze te maken met tieners die, laat ik het zo zeggen, niet altijd even aardig zijn. En als je al zo’n laag zelfbeeld hebt, jezelf voortdurend bekritiseert en angstig bent, heeft deze doelgroep nou niet bepaald een positief effect op je. Jenny’s werk leed eronder, was niet meer vol te houden. Daar zat ze dan thuis, afgebrand, uitgeblust, somber, bang en eenzaam. Haar dochters leidden hun eigen leven en konden haar weinig steun bieden. En haar sociale netwerk was tot een minimum gekrompen.
Toekomst
De huisarts had Jenny doorgestuurd naar een psycholoog. Daar had ze een aantal gesprekken gehad, maar was er niet verder mee gekomen. Voelde zich niet gehoord. Kreeg praktische adviezen waar ze niks mee kon. Nu kreeg ze nog wel medicatie, maar verder niets. Het was overleven.
Tijdens het gesprek dat ik met Jenny had, was duidelijk dat ze vast zat in haar verleden. Haar traumatische jeugd, haar ongelukkige huwelijk en de conflicten in haar familie. Door steeds daar opnieuw op te focussen, bleef ze in het verleden leven. Zo was dat ook in de recente psychotherapie gegaan, net als in eerdere hulptrajecten. Jenny kon zich daardoor nooit ontwikkelen en in contact komen met haar hogere zelf. Terwijl dáár juist haar groei en haar geluk lag, legde ik haar uit. Maar daar kon ze niet komen, wanneer ze steeds maar weer ‘in diezelfde, oude pan soep bleef roeren’. Omdat anderen zeiden dat ze dat moest doen. Omdat “professionals” haar hún overtuigingen opdrongen. Daardoor kwam ze steeds geen millimeter vooruit.
Ik ben met Jenny aan de slag gegaan. En nu, een aantal sessies verder, durft ze voorzichtig naar de toekomst te kijken. De toekomst die nóóit afhankelijk is van het verleden.
Dat geldt voor iedereen, dus ook voor jou.
Ook jij mag een ander verhaal gaan schrijven.
En ik kan je erbij helpen.
Zodat je je angst de baas wordt en het leven gaat leiden dat volledig van jou is.
