Even twijfelde ik of ik zoiets persoonlijks wel moest delen… maar ik doe het toch. Ik ben toch al een open boek, dus dit kan er ook nog wel bij ????. En mogelijk kan ik hier anderen mee tot steun zijn.
Ik droomde namelijk over Jaap, mijn lieve, inwonende pleegvader van 89, die vrij plotseling op 30 januari jl. overleed. Hij had een mooie leeftijd bereikt, maar als je al zo lang je leven deelt met iemand, is dat evengoed heftig. Onze bijzondere band ontstond (op zijn sterfdag exact!) 27 jaar geleden, toen hij mij in al mijn wanhoop opving. Ik kon nergens heen, had anorexia en was vooral heel angstig. Jaap ontfermde zich over mij. Ook in de jaren daarna was hij er altijd voor mij, stimuleerde mij om door te zetten, te gaan leven! Zonder hem had ik mijn studie nooit afgerond. We sloten in die periode bovendien de deal dat ik er later – als hij oud en hulpbehoevend zou zijn – ook voor hem zou zijn. En zo geschiedde…
Mijn ex-man, en later mijn huidige man, kregen Jaap er gratis bij. We deelden een huis, en hadden officieel zelfs een samenlevingscontract. Jaja, ik was dus getrouwd én had een samenlevingscontract ????. Mijn dochters zijn opgegroeid met opa Jaap, die er altijd was. Toen ze nog klein waren, was Jaap zelfs hun gastouder, met diploma en al.
Toen hij enige jaren geleden Parkinson kreeg, ging ik ook echt voor hem zorgen. Waar hij mij ooit had opgevangen en voor mij had gezorgd, mocht ik er nu voor hém zijn.
Door de Parkinson takelde Jaap zienderogen af. Ik voelde dat het definitieve afscheid niet lang meer zou duren. Het gekke is dat je zo’n gevoel dan toch voor je uitschuift. Je wilt er niet aangaan… de dood is zoiets verdrietigs en ongrijpbaars. Zo onwerkelijk, zo onverbiddelijk ook. Enige maanden voor zijn dood hadden we er nog wel een gesprek over. Zijn angst kwam vooral voort uit zijn katholieke opvoeding, met een straffende God die je straks voor je zonden zou laten boeten in het vagevuur. Ik gaf hem het boek ‘Embraced by the light’ van Betty Eadie, waarin zij haar Bijna Dood Ervaring uitgebreid beschrijft. Een ervaring (een van de vele trouwens) die je laat voelen dat de dood eigenlijk iets heel moois is. Waar wij mensen vanuit onze beperkte menselijke blik naar dat ongrijpbare kijken, laat dit boek je de andere kant zien. Letterlijk en figuurlijk dus. Enfin, Jaap heeft er ook veel steun aan gehad.
Twee dagen geleden werd Jaaps grafsteen geplaatst. Wellicht was dat de trigger van mijn droom, zou kunnen natuurlijk. Maar vannacht was hij heel duidelijk aanwezig. Jaap lag ergens in een kamer op een bed, hij was overleden. Maar plotseling begon hij te bewegen en tegen me te praten. Hij zei niet heel veel ( wat trouwens klopte met de werkelijkheid ???? ). Het jammere van dromen is dat je details vaak vergeet. Wat hij precies zei, weet ik niet meer. Evengoed, de essentie van je droom onthoud je meestal wel. Zo ook nu. Ik vroeg hem of het erg was om te sterven… Nee, dat was het zeker niet, zei hij. Integendeel, het was juist heel mooi.
En dat was het. Daar moest ik het mee doen, in mijn droom. Achteraf had ik hem graag nog veel meer willen vragen natuurlijk. Maar dat ene antwoord op die ene vraag – dát was de essentie. Als bevestiging van wat ik eigenlijk al wist, maar wat nu nog dieper verankerd wordt. Ik hou ‘m vast, als een parel in mijn hart.
Heb je opmerkingen of vragen naar aanleiding van deze blog? Of wil je iets delen?
Schroom niet om een reactie (hieronder) achter te laten, of om contact met me op te nemen!
