Inge is een vrouw van midden twintig. Ze woont alleen, heeft een leuke sales-baan en een aantal vriendinnen met wie ze regelmatig probeert af te spreken. Probeert. Want de laatste tijd vermeed ze veel contacten. Niet alleen vanwege corona, waar ze doodsbang voor was. Maar ook omdat ze bang was “dat het fout zou gaan”.
Net als veel mensen werkte Inge het afgelopen jaar thuis. Haar collega’s zag ze alleen online. Geen ideale situatie, maar oké, die ervaring hadden heel veel mensen. Gedeelde smart is halve smart, zeg maar. Maar Inge hield zichzelf daarmee ook voor de gek. Het was voor haar namelijk ook heel veilig. Ze verschuilde zich achter de maatregelen (het thuiswerken). Dat was de officiële, geldige reden waarom ze zoveel mogelijk thuis bleef. Maar eigenlijk durfde ze haar huis sowieso niet te verlaten. Boodschappen liet ze bezorgen. Allemaal onder de noemer ‘corona’. Een algemeen geaccepteerde reden, waarmee ze niet uit de toon viel.
Schoolplein
Ze durfde het niet aan zichzelf toe te geven. Laat staan dat ze anderen deelgenoot maakte van haar angst. Het ging dus niet alleen om angst voor corona. Als kind had Inge last gehad van een ander soort angst. Op haar negende was ze een keer flauwgevallen op het schoolplein. Gewoon, tijdens het spelen, nadat een wild jochie ruw tegen haar was op gebotst. Hoewel dat goed afliep, was ze sinds die tijd continu bang dat het weer zou gebeuren. Dat ze zomaar ineens flauw zou vallen en alle controle over zichzelf kwijt zou raken.
Tijdens haar tienerjaren verdween die angst naar de achtergrond. Jarenlang leek ie helemaal weg, maar nu, tijdens corona, was ie er weer. Inge was niet alleen bang om naar buiten te gaan vanwege het risico besmet te worden, maar ook om – zomaar ineens – flauw te vallen. Was er een directe aanleiding voor geweest? Nee. Maar die oude angst van vroeger had kans gekregen om weer de kop op te steken. Na het lezen van een blog waarin ze zich enorm herkende, mailde me ze me.
De inzichten die ze daarna kreeg, waren enorm waardevol. Inge volgde een traject bij mij om van haar angst af te komen, en met succes. “Ik was me niet bewust van hoe ik zelf mijn eigen angst in stand hield. En hoe klein ik me daardoor maakte. Ik heb het echt heel erg doorvoeld, en ben ook die oude angst van vroeger aangegaan. Dat was niet makkelijk, maar het wel absoluut waard, want daardoor is die nu bijna helemaal weg. Ik heb het gevoel dat ik weer kan leven!”
